Volgens het familierecht, ligt de financiële zorgplicht van een gezin volledig bij de man. De man als broodwinner dus. Hij is verplicht te voorzien in alle kosten van zijn gezin. Hij moet daarbij handelen volgens zijn vermogen. Een vermogend man kan bijvoorbeeld niet voor zichzelf maatpakken aanschaffen en voor vrouw en kinderen enkel goedkope confectiekleren bekostigen:












"Laat haar wonen waar jullie wonen, naar jullie vermogen. (...) De welgestelde moet naar zijn welstand bijdragen geven en wie met mate levensonderhoud is toebedeeld moet bijdragen geven van wat God hem gegeven heeft. ..." (Koran 66: 6-7)


De vrouw heeft daarentegen geen financiële zorgplicht. Omgekeerd zelfs, er wordt vanuit het familierecht altijd voorzien in haar financiële noden en in die van haar kinderen. Deze zorgplicht valt ten laste van haar vader of haar man of haar broer en zo verder, naar gelang van de omstandigheden.









































Een vrouw kan kiezen om huisvrouw te zijn.














Als moeder wordt haar taak zeer hoog gewaardeerd:
Een man kwam bij de Profeet Mohammed en vroeg hem: O Boodschapper van God, wie onder de mensen is mijn gezelschap het meest waardig? De Profeet zei: jouw moeder. De man zei en wie wie daarna? De Profeet zei: jouw moeder. De man vroeg verder, en vroeg wie komt er daarna? Pas dan zei de Profeet: jouw vader. (Bukhari)

Het islamitisch model ziet er als volgt uit. Het standaard huwelijkscontract is er één met scheiding van goederen. Man en vrouw hebben elk hun eigen bezittingen zowel vóór, tijdens als na het huwelijk.

De man is verantwoordelijk voor alles, de vrouw voor niets. Dit geldt zowel op financieel vlak als wat de beslissingen in verband met de familie betreft, zowel over de kinderen als over de vrouw zelf. De man bepaalt met wie de dochters mogen trouwen en of zijn vrouw de deur uit mag.

Een schrijnend voorbeeld deed zich in 2008 voor in Saoedi-Arabië toen een man zijn dochter van 8 uitgehuwelijkt had en de moeder van het meisje, zijn ex-vrouw, niet bevoegd was om de scheiding voor haar dochter aan te vragen. Volgens de islamitische wet mag enkel de vader een scheiding voor een minderjarig kind aanvragen hetgeen hij dus niet wou omdat hij het meisje zelf uitgehuwelijkt had.

Ter informatie: in de door Linda vermelde verzen 66:6-7 staat iets totaal anders. Zij heeft foute verzen geciteerd.

In de praktijk is in de islamitische wet voorgeschreven wat een man aan zijn vrouw moet geven en wordt haar eigen levensstandaard vóór het huwelijk als norm genomen.

Linda stelt alles wel heel rooskleurig voor. Zij praat over de “zorgplicht” van de man voor de vrouw. Hoezo, waren mannen en vrouwen niet gelijk?? Neen dus!!

In de praktijk draait dit nogal eens uit op een ongezonde afhankelijkheid van de vrouw van een man, tenzij zij zelf over voldoende eigen middelen beschikt (bvb. door erfenis) om de rest van haar leven haar eigen boontjes te kunnen doppen. Zij zal dus op haar tanden moeten bijten en het gedrag van mijnheer verdragen, bvb. als hij vrouw twee, drie of vier naar huis meebrengt. Het zwaard van Damocles dat elke vrouw in bijna alle islamitische landen boven het hoofd hangt. De vrouw weet dit en haar man ook. Nu is dit in België een ver-van-mijn-bed-show. Tenminste tot hier ook de Shariah ingevoerd wordt, wanneer het “maatschappelijk draagvlak” groot genoeg is.

De man is de kostwinner en staat in voor alle kosten van de hele familie ook van de vrouw. Indien een vrouw werkt, iets krijgt of erft houdt zij alles voor zichzelf. Hoeveel geld zij ook heeft, zij hoeft er niets van te besteden voor haar eigen gezin. In principe moet de man ook voor kinderopvang betalen als zijn vrouw werkt en houdt zij daarna haar salaris voor zichzelf.

Maar daar staat wel iets tegenover. Man en vrouw zijn in de Islam geen gelijkwaardige partners en de vrouw dient haar man te gehoorzamen.

Dit staat in het beruchte vers 4.34:

Dus als de man niet wil dat zijn vrouw zich de ganse dag doodwerkt om dan `s avonds doodmoe op de sofa in slaap te vallen, terwijl hijzelf de afwas aan het doen is of luiers ververst, dan zegt hij gewoon dat zij moet thuisblijven zodat zij `s avonds fris genoeg is om hem te „verwennen“.

Indien zij weigert stapt hij gewoon naar de islamitische rechtbank en de rechter zal de dame wel duidelijk maken waar haar plaats is. Eventueel laat de rechter haar arbeidscontract ontbinden.

In de praktijk kiest de man dus of de vrouw huisvrouw MOET zijn of niet. Als man zou je gek moeten zijn om je vrouw te laten werken als zij toch geen bijdrage levert aan de welvaart van het gezin. Als zij werkt “hangt zij de hele dag met mannen rond” en zou zij wel eens tot de conclusie kunnen komen dat hij maar een grote nul is (de schrik van elke man) en eventueel aan “alternatieven” kunnen denken.

Als zij geen eigen inkomsten heeft, is zij van hem afhankelijk en wordt zijn macht over haar ook groter.

Linda verwart dus een en ander. Blijkbaar heeft ze nog niet gezien hoe het islamitische systeem in de praktijk werkt.

Hoe Mohammed over moeders dacht is ook niet echt relevant voor de relatie tussen een man en zijn vrouw. Hoe de waardering van de man voor zijn moeder in de praktijk werkt, illustreren we met een voorbeeldje uit de praktijk:

Ahmed is 40 en de oudste van 4 kinderen. Hij is net getrouwd met Azza die 19 is. Ahmed is laat getrouwd aangezien hij pas op zijn 40e genoeg geld had om een huis te kopen. De man moet voor het huis zorgen, voor de meubelen, enz. Zorgplicht, weet je wel!

Aangezien de papa van Ahmed lang ziek was voor hij gestorven is, heeft Ahmed weinig kunnen sparen. Aangezien hij 3 zussen heeft, moest hij volledig alleen opdraaien voor de dokterskosten van zijn oude, zieke vader van 80. De zussen werken ook maar hoeven helemaal niets bij te dragen, dankzij de islamitische samenleving waarin zij wonen. Ahmed verdiende trouwens goed en het was voor hem een eer om voor zijn vader te zorgen. De zussen MOCHTEN niets bijdragen.

De vader is gestorven en Ahmed heeft 2/5 van het huis geërfd. Hij krijgt namelijk het dubbele van zijn zussen, maar aangezien zij met 3 zijn, heeft hij dus slechts 2/5 geërfd. De zussen eisen hun deel op en het ouderlijk huis is verkocht. Ahmed heeft naast de erfenis ook nog wat gespaard en heeft een klein huisje met 2 kamers gekocht.

Ahmed trouwt met Azza en zijn mama komt bij hem inwonen. Mama is 60 en sukkelt wat met haar gezondheid. De papa van Ahmed is heel laat getrouwd en daardoor is er een groot leeftijdsverschil met zijn mama.

Voor haar huwelijk ging Azza werken en Ahmed heeft gezegd dat zij verder kon blijven werken. Zo kan zij haar moeder, die ook veel medische kosten heeft, ondersteunen. In tegenstelling tot de zussen van Ahmed wil Azza haar ouders wel financieel ondersteunen. Zij heeft namelijk geen broers. Na een jaar huwelijk wordt de mama van Ahmed bedlegerig. Ahmed verdient echter niet voldoende om een verpleegster in huis te halen. Trouwens, het blijkt dat Azza `s avonds doodmoe van het werk thuiskomt en zij dus in „niets“ meer zin heeft.

Voor Ahmed zit er niets anders op dan tegen zijn vrouw te zeggen om te stoppen met werken. Dit is goed voor hem (heeft hij een frisse vrouw ‘s avonds) en dan kan Azza voor zijn moeder zorgen.

Nu botert het niet zo goed tussen Azza en haar schoonmoeder. De mama wil het huis anders inrichten dan Azza en houdt er nogal rare opvattingen op na.

Aangezien Ahmed een goede moslim is, doet hij wat zijn mama zegt. Zijn moeder wordt misschien al een beetje dement, maar toch, ... Zijn Profeet heeft hem geleerd dat zijn mama op plaats 1, 2 en 3 komt en zijn vrouw komt pas daarna. Als mama wit zegt, is het wit ook al zegt Azza zwart.

Na verloop van tijd begint het te spannen in het huishouden met alle gevolgen van dien.

De vrouw in de Islam heeft echter ook het recht te gaan werken, geld te verdienen, eigendom te bezitten in haar eigen naam, te erven, wettelijke contracten af te sluiten, handel te drijven, en haar vermogen te beheren zoals zij dat zelf wenst. Voor dezelfde inspanning, krijgt ze dezelfde vergoeding als de man.

Zij kan ook haar eigen bedrijf runnen, en niemand - ook niet haar man - kan aanspraak maken op het vermogen of het inkomen van de vrouw. Het inkomen dat ze verwerft is volledig en exclusief voor haar. Ze moet niets bijdragen om de kosten van het gezin te lenigen, vermits de financiële zorgplicht voor het gezin volledig bij de man ligt. Anders gezegd: zelfs als de vrouw een eigen inkomen of vermogen heeft, is de man nog altijd verplicht te voorzien in alle financiële kosten van de vrouw en haar kinderen. Al is het de vrouw vanzelfsprekend niet verboden een bijdrage te leveren in de kosten van het gezin, maar ze moet dat niet doen.


























Vanuit die context wordt de betekenis van een aantal verzen in de Koran nu duidelijk:
"De mannen zijn {qawwamuuna} voor de vrouwen, omdat God de een boven de ander heeft bevoorrecht en omdat zij van hun bezittingen uitgegeven hebben (voor het onderhoud van vrouwen)..."
(Koran 4:34 - de rest van dit vers wordt later in dit artikel uitgewerkt)

Er wordt aan herinnerd dat de enige echte Koran de Arabische Koran is zoals Hij geopenbaard werd aan Mohammed. Een Koranvertaling wordt niet als Koran aanzien, maar wel als "een interpretatie van de betekenis van de Koran door een vertaler".



De vaak gebruikte vertaling dat mannen "zaakwaarnemers" zijn van vrouwen is ongelukkig gekozen en kan aanleiding geven tot verkeerde interpretatie van dit vers. Vrouwen nemen hun eigen zaken waar, kunnen een eigen job uitoefenen, hun inkomen beheren, enz. Bovendien is het hele vermogen van de vrouw onschendbaar, haar man kan daar niet aan. De Arabische tekst van bovenstaand vers gebruikt het woord {qawwam}.

Dit is een intensieve vorm van {qaim} en betekent : zorg dragen voor, verantwoordelijk zijn voor (voor het algeheel welzijn, fysisch, emotioneel, financieel enz.). Het is in die zin dat dit vers begrepen moet worden. Het vers zegt dus eigenlijk: De mannen moeten zorg dragen voor de vrouwen.








Het is om die zorgopdracht te kunnen volbrengen, dat God "de een boven de ander bevoorrecht heeft omdat zij van hun bezittingen uitgegeven hebben (voor het onderhoud van vrouwen)". De bevoorrechting wordt dus enkel met de zorgplicht in verband gebracht. Dit hangt samen met vers 4:11. Daaruit blijkt dat een man niet bevoorrecht is de zin dat hij superieur is aan de vrouw, maar wel in die zin dat hij in het erfrecht (en enkel daar) financieel een groter deel krijgt omdat hij financieel ook alle lasten draagt. In de Islam krijgt in geval van erfenis een zoon immers twee parten en een dochter één part:

"God draagt jullie met betrekking tot jullie kinderen op: voor een mannelijk [kind] evenveel als het aandeel van twee vrouwelijke..." (Koran 4:11)

De zoon moet als man zijn dubbel part gebruiken voor het "zorg dragen van" een hele reeks personen benevens zichzelf (zijn vrouw, zijn kinderen, eventueel ook zijn moeder wanneer vader zou overleden zijn, enz). Hoewel de dochter als vrouw geen enkele financiële zorgplicht heeft, en er in tegendeel altijd financieel voor haar gezorgd wordt, heeft de Islam haar wel een erfdeel toegekend. Het part dat zij krijgt en dat weliswaar kleiner is, mag ze bovendien volledig voor zichzelf houden.

Het feit dat de man inzake erfrecht financieel bevoorrecht is geeft de man geen enkele superioriteit of dominantie, het geeft hem integendeel extra verantwoordelijkheden die niet vrijblijvend zijn.

Mannen wordt voorgeschreven royaal te spenderen aan hun gezin:
Het werd gemeld door Abu-Darda (radhiallaho anho) dat de Profeet (sallallaho alaihi wasallam) mij opdroeg: "Besteed zoveel als mogelijk aan je gezin." (Kanz)

Wanneer een vrouw vindt dat haar man te krenterig is, mag ze zelf nemen wat ze redelijkerwijze nodig heeft - zelfs zonder dat hij er weet van heeft:
'Aisha vertelde dat Hint bint 'Utba zei: "O Gods Apostel. Abu Sufuan is een vrek en hij geeft mij niet voldoende voor mij en mijn kinderen. Kan ik van zijn bezit nemen zonder dat hij er van weet?" De Profeet zei: "Neem wat voldoende is voor u en uw kinderen, en het bedrag moet eerlijk en redelijk zijn" (Bukhari)















Het niet nakomen van zijn zorgplicht heeft gevolgen voor de man, in het hiernamaals maar ook hier. Wanneer hij niet voldoende spendeert aan vrouw en kinderen, is dit een van de redenen op grond waarvan zijn vrouw een echtscheiding kan aanvragen (Koran 65:6-7).
Dat een man zorgplicht heeft, ontslaat een man evenmin van een deelname in de huishoudelijke taken. In navolging van Profeet Mohammed die een deel van het huishoudelijk werk op zich nam (zoals herstellen van kledij of opmaken van het bed), worden mannen in de Islam aangemoedigd hun vrouwen te helpen in het huishouden, ongeacht of de vrouw huisvrouw is of uit werken gaat.

Bovendien is het huishouden doen geen verplichting voor de vrouw - al is het in de praktijk vaak zo dat wanneer de man kostwinner is, de vrouw zorg draagt voor het huishouden. Ze moet dit echter niet doen. Van rechtswege is een huwelijk in de Islam immers geen dienstbaarheidscontract maar een verbintenis tussen gelijken.

Indien ze van haar man tenminste toelating krijgt. Vers 4.34 zegt namelijk dat een vrouw haar man moet gehoorzamen. Een man kan bijvoorbeeld weigeren dat zijn vrouw werkt als hij vreest dat zij door haar werk niet meer aan haar “echtelijke verplichtingen” kan voldoen.


Indien haar man toelaat dat zij het huis verlaat welteverstaan.

De Koran schrijft namelijk voor dat een vrouw bij voorkeur thuis moet blijven tenzij ze een goede reden heeft. Werken en geld verdienen is daar niet bij. Dit is de exclusieve plicht van de man.

Een bijkomende moeilijkheid voor onze lieve moslima met een eigen zaak is dat zij nooit met een vreemde man alleen mag zijn, bijvoorbeeld in een vergadering of interview en dat er altijd een mannelijk familielid mee moet als zij op zakenreis gaat. Zoals bepaald in volgende Hadith van Bukhari 4.52. 250:

Indien haar man vreest dat zijn vrouw met andere mannen in contact komt, verplicht hij haar gewoon om thuis te blijven.

Beste Linda, heeft de vrouw dan geen enkele verplichting tegenover haar man? Vind jij het islamitisch systeem rechtvaardig waarin de vrouw kan doen wat ze wil terwijl haar man zich doodwerkt? Dit heeft toch met rechtvaardigheid niets van doen?

Uit dit vers blijkt duidelijk dat mannen superieur/bevoorrecht zijn tegenover vrouwen en daarom moeten zij ook voor de vrouwen zorgen. Kunnen vrouwen dat niet zelf? Natuurlijk wel!





Dit is natuurlijk onzin. Over het Arabische origineel zijn evenveel discussies als over de vertalingen. Dit komt gewoon omdat de Koran “geopenbaard” is naar aanleiding van specifieke gebeurtenissen. Indien je die niet kent kan je de Koran niet verstaan, noch in het Arabisch, noch in het Nederlands. De Arabische versie is ook te interpreteren en te verklaren.

Qawwammoena wordt nooit vertaald als “zaakwaarnemers”, maar doorgaans als “voogd” of een gelijkaardige term.







De keerzijde van de medaille is dat een vrouw altijd moet gehoorzamen aan een man uit de familie, haar man, vader, broer en dat zij behalve over haar eigendommen niets te zeggen heeft in het gezin. De man draagt per slot van rekening voor alles de  eindverantwoordelijkheid en in de islamitische wetgeving krijgt hij daarvoor ook de middelen. In bijna alle islamitische landen heeft een vrouw de toestemming van een mannelijk familielid nodig om te trouwen (ook al is ze 80) of om op reis te gaan (paspoort, exit-visum, ...). Dit is ook logisch. Als een vrouw zomaar kan trouwen of op reis gaan, hoe kan een man dan zijn verantwoordelijkheid opnemen?

Linda, wat is het nu? Is de man bevoorrecht, ja of nee? Voor jou is het antwoord ja! Is het huwelijk een verbintenis tussen gelijken? Volgens jou is het antwoord duidelijk neen.
Wat is dan de relevantie van te zeggen dat dit enkel met zorgplicht te maken heeft? Aan welke aspecten van het mens-zijn denk je nog in de relatie tussen man en vrouw dan deze „zorgplicht“.
De man is bevoorrecht, einde discussie. Allah heeft hem beter gemaakt dan de vrouw zodat hij voor zijn gezin kan zorgen. Behalve dan bij Khadidja want die zorgde voor Mohammed.

Logisch, voor wat hoort wat!













Is het feit dat een vrouw haar man moet gehoorzamen en niet omgekeerd dan geen superioriteit of dominantie?



Eventueel te verdelen over 4 vrouwen met elk een aantal kinderen.

De Hadith die gegeven wordt om te bewijzen dat, indien de man krenterig is, zijn vrouw het recht heeft om zijn geld te nemen is natuurlijk misleidend. Het gaat namelijk niet over krenterig zijn maar over het “niet genoeg geven”. Vermoedelijk, eten, drinken of kledij. Dit is objectief vaststelbaar: de kinderen hebben honger, dorst of koud, hun kleren zitten vol gaten, ... Daarom schrijft de islamitische wet voor, op hoeveel eten, drinken en kledij een vrouw wettelijk recht heeft. Bijvoorbeeld in dit shariah handboek in hoofdstuk m11 op p 542 tot 545. In de 21e eeuw is dit natuurlijk belachelijk. Voor 100 Euro per maand kan je volgens de vermelde regels een vrouw onderhouden als je haar niet buiten laat komen.

Zoals gebruikelijk geeft Linda een eigen misleidende invulling aan het verhaal om te bewijzen, ..., wat ze wil bewijzen.

Eén van de grote ongelijkheden in rechten tussen mannen en vrouwen is dat een man geen reden hoeft te hebben om te scheiden of één vrouw door een andere te vervangen (hoe pathetisch!) volgens Koran 4.20:

Linda geeft zonder het te beseffen al duidelijk aan dat een vrouw wel een reden moet hebben om te scheiden en zij vermeldt er één van, namelijk als de man zijn vrouw of kinderen geen eten meer geeft.

De vrouw hoeft noch voor het inkomen te zorgen, noch voor het huishouden en dan durft Linda nog te praten over het islamitisch huwelijk als “een verbintenis tussen gelijken”.
Cognitieve dissonantie heet dit. De man moet echt alles doen. Nu is het wachten op betogingen in de islamitische wereld, van mannen die hun rechten opeisen. Het is niet verwonderlijk dat vooral vrouwen in het Westen zich bekeren tot de Islam en niet de mannen. Deze dames weten wel beter.

Wat moet de vrouw dan wel? Linda laat ons in het duister. Zij zal hierover ook in de rest van haar verhaal niets loslaten.



Einde deel 4